نقد فیلم بنجامین باتن
به عنوان یکی از طرفداران دوید فینچر این فیلم را شاهکارش می دانم و بنظرم دیگر نمی تواند ان را تکرار کند.فیلم را دوسال پیش نگاه کرده ام وخیلی از بخش های فیلم از خاطرم رفته است ولی حیفم می اید که درباره ی ان سخنی به میان نیاورده و به دلیل فراموشی بخش های زیاد فیلم از ذهن حقیری چون من به این شاه اثر بی توجه ای بشود.واما اغازنقد خود را اینگونه به قلم می اورم که داستان یا پیش داستان در مورد مردی ساعت ساز است .ساعتی را می سازد که عقربه هایش بر عکس و بر خلاف حرکت عقربه ساعت های دیگر حرکت می کند اما کنایه ی بی نظیر فیلم به نگاه گذشته اشاره دارد به جای نگاه به اینده .پس مرد اول داستان بابازی برد پیت پیر به دنیا می اید تا جهان را به صورت بر عکس ببیند یعنی ابتدا خستگی،ضعیفی،ناتوانی را تجربه کند.ولی ان پیر ناتوان اشتیاقی همچو یک کودک نوپا دارد چون روحش تازه و دست نخوروه است .دوید فینچر در تلاش است که بگوید نگاه به گذشته می تواند باعث زنده شدن حس کنجکاوی ما بشود.یک جمله از استیو جابز در این مورد نظرم را جلب کرد:(شما نمی توانید نقاط را با نگاه به اینده به هم وصل کنید باید به گذشته هتان توجه کنید).مرد قصه نیز همان طور است او گذشته ی خود را در حال می بیند و عجیب تر که در ان زندگی نیز می کند و چه بسا در بودنش لذت نیز می برد.اما هرچه سنش بالاتر می رود بر خلاف مردم عادی چین و چروک ها ازبین رفته ومرد سرحال تر می شود و ولی به همان میزان انسان های عادی روحش سیاه تر شده پس درد بیشتری را حس می کند. در یکی از سکانس ها زمانی که پیرمرد به پسرک تبدیل شده مصداق همین نکته ااست او دریک دیالوگ می گوید:(احساس می کنم زندگی طولانی وسختی را پشت سر گذاشته ام).پس از نظر کارگردان حتی اگر جسم سالم بماند دلیل بر ان نمی شود که روح نیز مانند ان بی چین چروک بماند و تغییری نکند.از پس این اثر می توان در خواست فیلم را دانست که در تلاش است که بگوید، با زندگی در گذشته مان در حال می توان اینده را ساخت و از ان لذت برد چون با گذشت زمان روح خش برمی دارد و دیگر نمی توان حتی با جسم سالم و تنومند از زندگی بهره ای برد.
*نوشته شده از علی خیری.
